Etskunst versus fotografie
Door zijn huwelijk met de zus van een historieschilder begon Cadart in 1859 met het uitgeven van reproducties van schilderijen, zowel in de vorm van foto’s als etsen. Binnen enkele jaren stortte hij zich volledig op de promotie van de etskunst en zette hij zich expliciet af tegen de groeiende populariteit van de fotografie.
Dit was een doelbewuste strategie: door de fotografie af te doen als mechanisch en ongeïnspireerd, wilde hij ets benadrukken als ‘the caprice, the fantasy, the most immediate way to convey one’s thoughts’.
Publicaties en etsverenigingen
Cadart publiceerde betaalbare prentenalbums en -series, gaf etshandboeken en artikelen uit en organiseerde tentoonstellingen, lezingen en etsdemonstraties. Hiermee bood hij eigentijdse kunstenaars als Edouard Manet een podium voor hun etsen, verspreidde hij kennis over etstechnieken en bevorderde hij de erkenning van de ets als originele kunstvorm.
Vanaf 1866 breidde hij zijn activiteiten uit naar Amerika, waar hij de French Etching Club of New York oprichtte.
Norbert Goeneutte, De Boulevard Clichy in de sneeuw (Le Boulevard de Clichy par temps de neige), 1875
Edouard Manet, De straatjongen (Le gamin), 1862
Verder lezen:
- Alfred Cadart (red.), Eaux-fortes modernes. Publication d’oeuvres originales et inédités (5 dln.), 1862-1866
- Janine Bailly-Herzberg, L’eau-forte de peintre au dix-neuvième siècle. La Société des aquafortistes, Parijs 1972
- Anna Sigrídur Arnar, ‘From Illustration to Original Print’, in The Book as Instrument. Stéphane Mallarmé, the Artist's Book, and the Transformation of Print Culture, Chicago 2011, pp. 58-101